Regelmatig krijgen we het verwijt vanuit het college en de coalitie: “MAASTRICHT van NU vraagt te veel op via de WOO.” Of erger nog: dat we het ambtelijk apparaat ‘onnodig belasten’ en ‘het vertrouwen in de politiek ondermijnen’. Maar nu is het zelfs zover dat het college besloten heeft om ons als raadsfractie simpelweg geen stukken meer te geven. Geen bijlagen, geen interne notities, geen achtergrond. De kraan dicht. Transparantie op slot.
Is dit onkunde? Of is het een bewuste poging om ons als controlerende macht buiten spel te zetten?
Waarom deze post, nu?
Omdat we vanmorgen vroeg – letterlijk – een nieuw dossier door de brievenbus kregen. Geen oude koe, geen slepend conflict. Een nieuw dossier, over een kwestie die tot nu toe niet in de openbaarheid is besproken. Mapjes, stukken, en een briefje, waarvan we een fragment op de foto hebben gezet. We citeren:
“Beste Jo,
stuk 1 is de originele afgegeven vergunning voor pand Hudson’s Bay
stuk 2 is het interne ‘GEHEIME’ stuk dat nooit in vreemde handen had mogen komen.”
Dat is dus de werkelijkheid waarin we opereren: inwoners, klokkenluiders of ambtenaren die zélf stukken door de brievenbus stoppen omdat ze zien dat er iets niet klopt – en omdat ze weten dat ze bij ons gehoord worden.
En dan zouden wij géén WOO-verzoeken mogen doen?
Als dossiers structureel buiten beeld blijven, als essentiële stukken verdwijnen in geheime mapjes, als ‘vertrouwelijk’ betekent ‘politiek gevoelig’, dan is het onze democratische plicht om te graven. Niet uit wantrouwen, maar omdat vertrouwen alleen kan bestaan als de informatie klopt.
MAASTRICHT van NU staat voor openbaarheid.
Voor een bestuur dat rekenschap aflegt. Voor burgers die weten wat er beslist wordt over hun stad, hun buurt, hun pand.
We vragen ons af:
• Hoeveel andere ‘geheime’ stukken circuleren er nog binnen het stadhuis?
• Wie bepaalt welke dossiers onder de pet blijven?
• En waarom moet een oppositiefractie via anonieme post aan haar informatie komen?
Wij worden geacht onze controlerende taak uit te voeren. Maar zonder informatie is dat onmogelijk. Daarom blijven we WOO-verzoeken doen. Daarom blijven we publiceren. Daarom blijven we vragen stellen, ook als dat niet uitkomt.
En als het college liever stukken achterhoudt dan verantwoording aflegt – dan maken wij dat publiek. Want de waarheid hoort niet in de la. Die hoort op tafel.