Ooit was het een smerige snelweg. Een scheur door Maastricht vol uitlaatgassen, stoplichten en gevaarlijke oversteken. Nu ligt de A2 onder de grond en ligt er een plaatje bovenop. De Groene Loper. Voor de buitenstaander: een succesverhaal.
Maar wie er dagelijks loopt of fietst, weet beter.
Op het eerste gezicht een mooi grindpad. Maar ieder jaar vallen er opnieuw gaten in. Kuilen waar je je enkel in breekt. En dus mag de aannemer weer komen opdraven. Ka-ching. Aan de randen: grote struiken. Ziet er leuk uit, maar je ziet geen auto aankomen. Verkeersveilig? Vergeet het maar.
Naast dat grindpad liggen twee straten. Smal. Te smal. Te smal voor auto én fietser tegelijk. Maar ja, fietsers mogen kiezen waar ze rijden: op de weg, of op het pad tussen de wandelaars. Om dat ‘te regelen’ introduceerde de gemeente het zogeheten flaneer pad. Flanerende fietsers op het pad, de rest op de weg. Klinkt prachtig, doet niks. Want niemand houdt zich eraan. En niemand handhaaft. Dus wat krijg je? Bordjes, beleid, kosten. Maar geen verbetering.
Afgelopen week: de gemeenteraad beslist dat de weg voortaan een “auto te gast”-weg wordt. Prima idee. Tot je leest wat het écht betekent: geen rood asfalt, geen nieuwe inrichting, en – jawel – de fietser mag nog steeds zelf kiezen waar hij rijdt. Wat verandert er dus? Niks. Behalve het bordje. De voetganger blijft vogelvrij. De fietser blijft in de war. De automobilist blijft gefrustreerd. En weet je wat het gekke is? MAASTRICHT van NU had een simpeler plan: laat de weg gewoon voor auto’s. Maak van het grindpad een echt fietspad én een echt wandelpad. Ieder zijn eigen pad. Simpel. Duidelijk. Veilig. Maar nee, we gaan weer borden plaatsen, regels bedenken en doen alsof er iets is opgelost.
Misschien moeten we het de oranje Loper noemen want je moet blijven uitkijken.